تعصب

عزیزم  وقتی برات داستانهای می می نی رو می خونم جدیدا یه حس تعصب نسبت به می می نی پیدا کردی و چون هنوز خیلی کوچیکی و حق و ناحق سرت نمی شه همیشه طرفدار می می نی هستی . مثلا توی این داستان می می نی یه توپ پیدا می کنه و خیلی خوشحاله اما متوجه گریه بچه گربه می شه که اتفاقا توپشو گم کرده . همون توپی که می می نی پیدا کرده .وقتی به اینجا می رسیم که می می نی می خواد تصمیم بگیره که توپ رو برای خودش نگه داره یا به مالکش بده تو با شدت تمام می گی :

" نههههه مال می می نیه.مال پیشی نیسست " و می خوای از می می نی طرفداری کنی. و این داستان هر بار که مامان قصه رو می خونه تکرار می شه.

آخرش رو هم خودت یه جور دیگه تموم می کنی:

" بعد می می نی توپو می ندازه به من .من می گیرم .می ندازم به می می نی . با هم بازی می کنیم."

یا توی اون قصه که می می نی روی دیوار و نقاشی می کنه و مامانش می بینه و بهش می گه:

عزیز من نباید خط بکشی رو دیوار     نمی دونی مامانت بدش میاد از این کار

تو زود می گی "نه بدش نمیاد .مامانش خوشش میاد."

و بازم  آخرشو یه طور دیگه که خودت دوست داری تمومش می کنی.

"روشا نقاشی می کشه رو دیوار .از تختش می بینه."

دخترم به نظر میاد این حس تعصب( نسبت به آدمها و شخصیتهایی که از دوره بچه گی تو زندگیمون بودند چه به صورت واقعی و چه به شکل داستان) از ابتدایی ترین احساسی هست که تو آدم درست میشه مثل حس حسادت. و خیلی جالبه دخترم ما بزرگ می شیم و رشد می کنیم . منطقمون کاملتر می شه . خودمونو بالغ فرض می کنیم و این درحالیه که ابتدایی ترین حواس نادرستمونو از دوره کودکی  با خودمون حمل می کنیم!